Koci post

Przedstawię Wam dziś naszą maskotkę rodziny, a zarazem jej pełnoprawnego członka. Jest to mieszaniec kota perskiego z dachowcem, który z nami jest już 4 lata.

Jeśli chodzi o kwestie jego imienia, to na początku miał się nazywać Puszek, ale nikt go tak właściwie nie nazywa. Dziadkowie wołają na niego Misiek, mój narzeczony - Elkoto, a my czasem Zezulek (ponieważ weterynarz stwierdził, że ma zeza ;P), Panduś (bo ubarwieniem przypomina pandę) - można by tak jeszcze długo wymieniać. To jest kot o wielu imionach.

Aby był szczęśliwy wystarczy przestrzegać trzech ustanowionych przez niego zasad:
1. Karmcie mnie
2. Uwielbiajcie mnie
3. Rozpieszczajcie mnie ;-))

Jak był mały nie umiał miauczeć. Był bardzo strachliwy. Nie umiał się bić z innymi kotami. Nie umiał się wspinać na drzewa. Taka ciapa z niego była. Dopiero kot dziadków (jego rówieśnik) wziął się za jego trening w trakcie wspólnych zabaw. Od tej pory drze się tak głośno, że nie ma szans, aby go nie usłyszeć, bije się z innymi kotami, a nawet czasem potrafi przepędzić małego psa, nauczył się też wspinać na drzewa. Jedynie do tej pory został bardzo strachliwy.

Jest bardzo ciekawski. Wszystko musi obwąchać. Gdy się coś dzieje, to musi być w pobliżu, aby to zobaczyć. Czasami śmiejemy się, że to taka mała wścibska plotkara :))

Zachowuje się nieraz jak koci arystokrata. Musi siedzieć na krześle, taborecie lub łóżku. Nie zje wszystkiego. Jak mu coś nie pasuje, to powącha to, zmarszczy nos i zrobi minę obrzydzenia. Śmiesznie wtedy wygląda :)) Nie lubi chodzić z brodą pobrudzoną mlekiem - zawsze ją wyciera.

Aż strach pomyśleć co by było, gdyby zamiast do nas trafił do jakiegoś laboratorium testującego kosmetyki na zwierzętach, gdzie zamęczyliby go i zabili.