Dziś trochę o książkach

Bardzo lubię czytać książki. Najbardziej oczywiście kryminały. Jednak lubię również książki, które opisują życie ludzi w rożnych czasach lub skupiają się na pokazaniu pewnych problemów. Właśnie kilka takich książek ostatnio przeczytałam.

JEAN-CHRISTOPHE RUFIN

"ZAPACH ADAMA"

SPRAWA: włamanie do laboratorium biologicznego; dewastacja sprzętu; kradzież fiolki z przecinkowcem cholery.

PODEJRZANA: młoda Francuzka związana z fanatycznym odłamem organizacji ekologicznej. Motywy: nagłośnienie idei ochrony Ziemi? Przygotowywanie ataku bioterrorystycznego?

ŚLEDCZY: byli agenci CIA (prywatnie dawni kochankowie) - lekarz i specjalistka w dziedzinie psychologii.

MIEJSCA DOCHODZENIA: Wrocław, Nowy Jork, pustynia Kolorado, Paryż, Wyspy Zielonego Przylądka, Londyn, Rio de Janeiro, Wiedeń, itd.

CECHY SZCZEGÓLNE AKCJI: szybkie tempo, niespodzianki, liczne wątki, przecinające się w nieoczekiwanych momentach.

ZAGROŻENIA: skutki zastosowania radykalnych teorii ekologicznych.

Książka ta zwróciła moją uwagę ponieważ: jest to powieść kryminalna, jej akcja toczy się po części w Polsce, a dodatkowo zaczyna się od tego, że pewna kobieta wdziera się nocą do wrocławskiego laboratorium badawczego i uwolnienia z jego pomieszczeń zwierzęta doświadczalne. Dodatkowym faktem przemawiającym za jej zakupem była przecena z 39,90 zł na 9,90 zł. Pierwszy rozdział był dla mnie nudny, ale z każdym następnym coraz bardziej wciągałam się w ta sprawę. Nigdy wcześniej nie słyszałam takiej radykalnej teorii ochrony środowiska, ale tydzień po przeczytaniu tej książki pojawiła się informacja we wiadomościach o śmiertelnym wirusie w Kambodży, który dziesiątkuje dzieci do 3 roku życia, na którego nie znaleziono do tej pory lekarstwa - popatrzyłyśmy z mamą po sobie i pomyślałyśmy o teoriach z tej książki. 

JODI PICOULT 

"DZIEWIĘTNAŚCIE MINUT"

Siedemnastoletni Peter Houghton przez lata był obiektem szykan rówieśników. porzuciła go nawet najlepsza przyjaciółka, Josie Cormier, na rzecz grupy najpopularniejszych dzieciaków w szkole, które należały do najzagorzalszych prześladowców Petera. W końcu dochodzi do przesilenia - jeden szczególny akt okrucieństwa popycha chłopaka do czynu, który zmieni życie wielu mieszkańców jego rodzinnego miasteczka. Dziewiętnaście minut zemsty Petera wpłynie znacząco na życie - także zawodowe - sędzi Alex Cormier, której córka, Josie, znalazła się w samym centrum dramatycznych wydarzeń; natomiast Lacy i Lwewis Houghton, rodzice nastolatka, znajdą się niemal dosłownie w kręgu piekła.

Pierwszą książkę Jodi Picoult, którą przeczytałam było 'Bez mojej zgody". Bardzo poruszyła mnie ona, dlatego chciałam przeczytać inne książki tej autorki. Miałam możliwość przeczytać dwie - jedną z nich jest właśnie "Dziewiętnaście minut". Książka ta porusza ważne problemy - prześladowanie przez rówieśników w szkole oraz brak pomocy i niezrozumienie ze strony dorosłych. Wiele dzieci jest prześladowanych i przeżywa to w sobie. Peter postanowił się zemścić na oprawcach. Dużo miejsca w książce zajmuje też przedstawienie jak jego zemsta wpłynęła na życie otaczających go ludzi. Najbardziej zaskakujące jest jej zakończenie - nie spodziewałam się czegoś takiego.

JODI PICOULT

"ŚWIADECTWO PRAWDY"

W oborze na farmie amiszów w Pensylwanii znaleziono zwłoki noworodka. Lokalna społeczność jest w szoku. O odebranie dziecku życia zostaje oskarżona jego domniemana matka, osiemnastoletnia Katie Fisher. Sprawę Katie przyjmuje Ellie Hathaway, adwokatka z wielkiego miasta. Po raz pierwszy w swojej karierze spotyka się z wymiarem sprawiedliwości rządzącym się innymi zasadami niż ten, który zna na wylot. Musi znaleźć sposób, aby dotrzeć do swojej klientki i porozumieć się z nią w jej języku. Praca nad tą zawiłą sprawą prowadzi Ellie w głąb własnego ja, a kiedy w jej życiu pojawi się mężczyzna z przeszłości, będzie zmuszona stanąć oko w oko ze swoimi najtajniejszymi lękami i pragnieniami.

Jest to olejna świetna książka Jodi Picoult. Miałam możliwość przeczytać ją dzięki temu, że pożyczyła ją mamie koleżanka z pracy. Autorka przedstawia w niej życie Amiszów, a zarazem pokazana jest tu sprawa śmierci noworodka - czy ktoś przyczynił się do jego śmierci? Sprawa jest o tyle nietypowa, że Amisze to spokojna ludność, wśród której nie było do tej pory takich przypadków.

WOJCIECH DUTKA

"TANIEC SZARAŃCZY"

Paryż, rok 1940. Jean Gilbert, paryski przedsiębiorca, w rzeczywistości sowiecki szpieg Leopold Trepper, przygotowuje się do tajnej misji. Ciąży na nim przeszłość - udział w krwawej hiszpańskiej wojnie i wolta, jakiej dokonał, okradając kompanów z NKWD. Po piętach depcze mu niemiecki kontrwywiad, poszukujący tajemniczego, zmieniającego tożsamość agenta, dla celów operacyjnych nazwanego "Kameleonem", i fanatyczny francuski policjant tropiący sprawcę serii zbrodni ...

Paryż, rok 1998. Przy rue St-Lazare, w przerobionej na hotel kamienicy, w której niegdyś mieszkał Gilbert, ginie starszy człowiek z izraelskim paszportem. Komisarz Yves Festider odkrywa, że morderstwo było w rzeczywistości sprawnie wykonanym wyrokiem śmierci na emerytowanym generale wywiadu. Śledztwo przyjmuje nieoczekiwany obrót, a Fostiger staje oko w oko z liczącą sobie pół wieku obsesją zemsty i tajemnica, której korzenie tkwią w wojennej przeszłości.

Tym razem książka polskiego autora. Jest to thriller szpiegowski oparty na faktach. Książka opowiada o wydarzeniach, które nigdy nie miały miejsca, lecz zawiera także fakty historyczne. Na przykład bohater powieści, Leopold Trepper, żył naprawdę. Już od pierwszych stron książka bardzo mnie wciągnęła - historia toczy się szybko, nie ma tu zbędnych, rozwlekłych opisów. Akcja książki toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych - czasy wojny i bardziej współczesne. Nie są one poukładane chronologicznie, tylko przeplatają się ze sobą w każdym rozdziale. I tu pojawia się pewien problem - autor nie opisał dokładnie kiedy co się dzieje. Przez to momentami trochę się plątałam czy to fragment o czasach wojny czy już po. Zorientowanie się w tym wszystkim utrudniał fakt, że występuje tu bardzo wielu bohaterów, którzy z racji tego, że są szpiegami często zmieniają nazwiska. Gdyby rozdziały były podpisane  - chociażby rokiem - to ułatwiło by to czytanie.